Dolar amerykański- geneza

Dolar amerykański

Historia dolara amerykańskiego – jednej z najbardziej pożądanych walut na całym świecie – nie jest do końca znana. Wiele w niej niedomówień, zagadek i tajemnic, których pewnie nigdy nie poznamy, ale jedno jest pewne – dolar był, jest i będzie jedną z najważniejszych walut na świecie. 

Nazwa

Określenie „dolar” swoją historią sięga XVI wieku. Około 1518 roku Kasper Schlick zaczął wybijać monety w mennicy położonej w dolinie świętego Joahima na terenie dzisiejszych Czech. Ówczesne duże, srebrne monety nazywano „Thaler” (po polsku talar) i niedługo po tym wydarzeniu uzyskały ogólną akceptację obiegową w innych krajach Europy, kiedy to przyjęły nazwę „dealer”.

Do Ameryki przywędrowały jako waluta hiszpańska w postaci „Peso de 8 reales” i zostały zaakceptowane przez nowo powstałe państwo skonfederowanych Stanów. Pierwsza emisja dolara jako oficjalnej waluty USA miała miejsce 15 października 1794 roku. Pierwotnie w USA bito nie dolary, a jedno- i półcentówki miedziane. Do czasu wprowadzenia dolarów w obiegu były hiszpańskie peso, francuskie luidory i angielskie szylingi.

Symbol dolara

Geneza symbolu tej waluty w postaci dwukrotnie przekreślonej litery S jest bardzo niejasna. Wywodzi się go z nałożenia na siebie na siebie litery S (inicjału szylinga) oraz P (inicjału peso) lub ze stylizowanej cyfry 8 oznaczającej wartość peso (8 reali).

Według innej teorii dwukrotnie przekreślona litera S ma oznaczać stylizowane słupy Herkulesa występujące  na peso lub tradycyjne przekreślenie symbolu waluty, jakie stosuje się przy oznaczaniu funta angielskiego. Dokładnej historii symbolu dolara nie odnajdziemy, ale warto wiedzieć, że przyjął się on ponad 200 lat temu i jest znany i kojarzony na całym świecie.

Dolar jako środek płatniczy

Nie każdy o tym wie, ale wszystkie znaki pieniężne Stanów Zjednoczonych od początku emisji pozostają nadal prawnym środkiem płatniczym w USA – znaki metalowe od 1793 roku, papierowe od 1861 roku. Zasadę tę zatwierdził Kongres w XVIII wieku.

Rozwój dolarów papierowych datuje się na lata 60. XIX wieku, kiedy w sierpniu 1861 roku wyemitowano pierwsze skrypty dłużne dla Stanów Zjednoczonych, a rok później kolejne skrypty o charakterze prawnego środka płatniczego. Dzięki nim można było regulować wszelkie zobowiązania.

Historia pieniądza papierowego USA da się podzielić na trzy okresy:

1. okres banknotów tzw. „długich” – o wymiarach 79 x 187 mm – lata 1861/1913;

2. drugi okres banknotów „długich” – o wymiarach jak wyżej – lata 1913/1928;

3. okres banknotów „krótkich „- o wymiarach 60 x 156 mm – od 1928 do dzisiaj.

Każdy z tych okresów charakteryzował się określonymi cechami, jednak do najważniejszych zaliczył się ostatni etap – trzeci. Wtedy to ujednolicono szatę graficzną – wybrano czarny awers i zielony rewers, a także przypisano konkretny portret męża stanu do określonego nominału banknotu.

Przypomnijmy zatem:

• na banknocie 1 dolarowym znajduje się portret Georga Washingtona;
• na 2 dolarowym Thomasa Jeffersona;
• na 5 dolarowym Abrahama Lincolna;
• na 10 dolarowym Aleksandra Hamiltona;
• na 20 dolarowym Andrewsa Jacksona;
• na 50 dolarowym Ulyssesa Granta;
• na 100 dolarowym Benjamina Franklina.

Od momenty edycji dolara amerykańskiego wielokrotnie wprowadzano drobne modyfikacje w wyglądzie. Wprowadzano nowe zabezpieczenia przed fałszerstwami. Stąd też w 2004 roku wprowadzono nowe banknoty dolarów do obiegu w kolorowej emisji.