Pająki pod lupą
Pająki pod lupą
Pająk ma dosyć niepozorną budowę. Głowotułów i ośmioro odnóży. Głowotułów jest pokryty pancerzem ochronnym. Posiada także tzw. nogogłaszczki znajdujące się w pobliżu oczu. Są one odpowiedzialne za orientacje pająka w terenie i odżywianie się.
Najbardziej niebezpieczne są jednak szczękoczułki, z których pająk wstrzykuje swój jad. Kiedy indziej może za ich pomocą po prostu przekłuć swoją ofiarę.
JEST SIĘ CZEGO BAĆ?
Najbardziej frapującym pytaniem jest to, czy pająk jest niebezpieczny dla ludzi. Tak naprawdę tylko nielicznych możemy się obawiać. I to w sytuacji, kiedy sami takiego pająka sprowokujemy do ataku.
Pająk szczycący się nazwą czarna wdowa potrafi wstrzyknąć człowiekowi neurotoksynę – substancję powodującą ból, a czasem nawet paraliż. Są odnotowane przypadki śmierci, jednak jest już wymyślone lekarstwo, które pozwala uleczyć człowieka ukąszonego przez czarną wdowę.
Cały szkopuł w tym, by nie prowokować takiego pająka. Z natury jest on raczej nieskłonny do atakowania ludzi. Co innego, jeśli chodzi o owady. Neurotoksyna obezwładnia ofiarę na tyle, że pająk może od razu zabierać się za konsumpcję.
CO OFIARĄ?
No właśnie – nawyki żywieniowe pająków są dosyć specyficzne. Polują one głównie na owady. Jednak te większe gatunki, jak np. południowoamerykański ptasznik, potrafią zjeść coś większego. W planie żywieniowym pająka rozstawiającego nogi na blisko 30 cm znajdują się myszy, ryby, żaby czy nawet ptaki.
UWAGA W CZASIE ZAPŁODNIENIA
Niektóre pająki żywią się nawet sobą nawzajem w obrębie jednego gatunku. Takie pająki – kanibale mają wyjątkowy zwyczaj zjadania siebie zaraz po… zapłodnieniu. Jeżeli samiec natychmiast po tym akcie miłości nie ucieknie, może paść ofiarą samicy.
Niektóre pająki zamiast wstrzykiwania jadu po prostu zgniatają swoją zdobycz. Jeszcze ciekawszy jest moment odżywiania się mięsem. Pająk nie przeżuwa mięsa jak większość drapieżników, tylko przekształca je w formę płynną za pomocą własnej śliny. Wstrzykuje ją ofierze, a później wysysa z ofiary wnętrzności w formie ciekłej.
Pająk musi też polegać na swoim instynkcie. Wyposażony jest w słaby wzrok, więc o tym, że coś ugrzęzło w pajęczynie, informują go jej drgania. Wtedy podchodzi lub nawet przeskakuje w kierunku zdobyczy.
OD „KOŁYSKI”
Pajęczyna pozwala więc zjadać pająkom owady znacznie od siebie większe. Już najmniejszy pająk potrafi za pierwszym razem utkać doskonałą sieć. Wszystko zakodowane jest genetycznie, a umiejętności tworzenia jedwabistej pułapki te zwierzęta mają od urodzenia.
Co godne odnotowania, pająk nie potrafi jednak ulepszyć swoich sieci. Przez całe swoje życie tworzy sieci podobne do tej utkanej po raz pierwszy..
Co ciekawe, zdolności uczenia się pająka są ograniczone także w kwestii pokarmu. Nawet jeśli w pajęczynie utkwi coś, czego nie spożywa, za każdym razem będzie tego kosztował. Nawet jeżeli kilkukrotnie złapie niejadalnego owada z tego samego gatunku, do każdego rytuału podejdzie podobnie. Paraliżuje zdobycz, smakuje i… wyrzuca. Nie uczy się na własnych błędach.
WSZYSTKO O PAJĄKACH
Fascynująca wyprawa do świata pająków, zamieszkujących wszystkie środowiska lądowe całej kuli ziemskiej. Te drobne stworzenia, w ciągu 400 milionów lat ewolucyjnych przemian, stały się groźnymi drapieżnikami. Żywią się owadami, niekiedy drobnymi kręgowcami. Swoją zdobycz paraliżują jadem, w niektórych wypadkach niebezpiecznym nawet dla człowieka.
[tube]https://www.youtube.com/watch?v=ocljSurTOC4[/tube]
