Światło widzialne to widzialna część promieniowania elektromagnetycznego, czyli promieniowanie widzialne odbierane przez siatkówkę ludzkiego oka. Długości fal promieniowania widzialnego to jakieś 380-780 nm. Światło białe jest to mieszanina fal o różnych długościach. Fale o różnej długości załamują się na różne sposoby, np. w pryzmacie, co sprawia, że światło może rozszczepiać się widmo, w którym barwy zmieniają się w sposób stały. Dla fal najkrótszych będzie to barwa fioletowa, powoli przechodząc w niebieską, żółtą, zieloną, pomarańczową aż do czerwonej. Jeżeli wyjdziemy poza spektrum widzialne, będzie to promieniowanie ultrafioletowe z falą krótszą niż 380nm lub promieniowanie podczerwone z falą o długości powyżej 780nm.
Barwy możemy rozróżniać dzięki siatkówce, a dokładniej dzięki fotoreceptorom (czopkom i pręcikom) jakie się na niej znajdują. Czopki są aktywne podczas widzenia dziennego. Wyróżnia się trzy rodzaje czopków, z czego każdy z nich ma odmienną charakterystykę widmową, tzn., że reaguje na światło z innego zakresu barw.
Widzenie zmierzchowe (skotopowe albo pręcikowe) uaktywnia się, kiedy jest ciemno. Pracujące wysoce światłoczułe pręciki umożliwiają wykrywanie kształtu, ruchu i poznawanie małych szczegółów. Są bardziej wrażliwe od czopków i pomagają dostrzec konturów w ciężkich warunkach. Mogą oddawać różne stopnie szarości, ale nie potrafią za to rozróżniać barw. W pręcikach umieszczony jest barwnik nazwany rodopsyną, która jest bardziej czuła na kolor niebieski i kolor zielony, natomiast mało czuła na kolor czerwony, który nocą wydaje się być prawie czarny.
Czopki znajdują się głównie w środku siatkówki, dookoła tzw. osi optycznej oka, gdzie mieści się plamka żółta, miejsce najwyraźniejszego widzenia. Dlatego w ciągu dnia najlepiej widzimy patrząc na wprost. Natomiast pręciki umieszczone są poza plamką żółtą, dlatego w nocy lepiej widzimy kątem oka. Wtedy obraz tworzy się w obszarze największego skupienia pręcików.