„Picasso” – to dzisiaj raczej ironiczne stwierdzenie na widok amatorskich zapędów przeciętnego Kowalskiego. Mało kto tak naprawdę zna prawdziwą historię Pablo Picasso – geniusza, który legendą był jeszcze za życia.
Odznaczył się on w historii sztuki przede wszystkim niespotykaną mnogością prac. W pewnym okresie twórczości malował obrazy codziennie. Wśród plastyków pod tym względem do dzisiaj jest niedościgniony. Żaden innych artysta nie wydał tylko dzieł. Z jego ręki wyszło ich 217 tysięcy dzieł – obrazów, rzeźb, szkiców czy ceramiki.
Miał niebywałą umiejętność tworzenia dzieł niemal ze wszystkiego – kreował z gipsu, kamienia, farb olejnych, metalu akwarel, ołówka, czy czegokolwiek co było pod ręką. W tym również przewyższał całą resztę twórców.
Choć Picasso potrafił rzeźbić czy wyrabiać ceramikę, to jednak największą sławę przyniosło mu malowanie. Malowanie, które miał we krwi. Jego ojciec był nauczycielem rysunku i pracował w muzeum. Siłą rzeczy sam malował, ale kiedy ujrzał prace syna, nie potrafił wyjść z podziwu i przerwał swoją pasję. Oddał mu także zestaw narzędzi – farby i pędzle.
Bo Picasso od dziecka przejawiał ponadprzeciętny talent. Urodzony w hiszpańskiej Maladze pierwszych szlifów nabierał w Akademii Sztuk Pięknych w Barcelonie.
W wieku 19 lat zaczął przyjeżdżać do Paryża. To nad Sekwaną rozpoczął się pierwszy okres jego twórczości – „okres błękitny”. Prace, które wychodziły spod jego ręki emanowały przygnębieniem i poczuciem nieszczęścia.
20 najlepszych obrazów autorstwa Pablo Picasso
[tube]http://www.youtube.com/watch?v=-3RRzUV0xDM[/tube]
Prawdopodobnie taki przesiąknięty melancholią ton pierwszych, znanych na całym świecie, dzieł był podyktowany kiepską sytuacją finansową młodego artysty. Ponoć zimą palił nawet własne rysunki, by móc ogrzać mieszkanie.
Z czasem Picasso zaczął malować bardziej optymistyczne obrazy, które pozwoliły mu wyjść z nędzy. Z „okresu różowego” pozostawił dzieła, które obrazowały świat cyrkowców. Ta twórczość zyskała o wiele więcej zainteresowania wśród odbiorców.
Picasso nigdy nie zadowalał się tym, co osiągnął i ciągle poszukiwał nowych form wyrazu. Wkrótce zerwał z realizmem, próbując oddać w swych pracach zachwyt nad abstrakcją i eksperymentowaniem. Był współtwórcą nowego kierunku w sztuce – kubizmu.
Mimo całej swojej fascynacji surrealizmem, Picasso zawsze rozpoczynał pracę od czegoś realistycznego. Nigdy nie pozwalał sobie na całkowitą abstrakcję. Jego twórczość opierała się na rzeczywistych elementach – przedmiotach bądź ludziach.
W swojej „karierze” Picasso otarł się również o klasykę – oddając obraz świata mitologicznego, a tuż przed II wojną światową jego twórczość wróciła do ponurego klimatu. I znowu nie bez przyczyny, bo jak większość artystów, Picasso nie potrafił uporać się z problemami życia rodzinnego i rozwiódł się z żoną.
Od czasów II wojny światowej Picasso nigdy nie zbliżył się już do swojego wcześniejszego poziomu. Niemal w całej pierwszej połowie XX wieku Picasso wyznaczał trendy i kierunki rozwoju sztuki.
Imponował nie tylko „płodnością” twórczości, czy wysokim poziomem abstrakcji. Ludzie pokochali go również za dzieła oddające rzeczywistość. Przykładem może tu być choćby „Guernica” – będąca pokazem wrażliwości artysty, bo inspirowana smutną wieścią – zbombardowania Baskonii podczas wojny domowej w Hiszpanii. Z tych właśnie powodów Picasso był legendą już za życia i wyjątkowy pozostanie już na zawsze.
Film dokumentalny „Wielcy malarze – Pablo Picasso”
[tube]http://www.youtube.com/watch?v=HILlojk2jWY[/tube]