Objawy menopauzy
Najczęstszym pierwszym objawem menopauzy są zaburzenia miesiączkowania. Krwawienia mogą być bardziej obfite, mogą być bardziej albo mniej obfite, mogą pojawiać się wcześniej albo występować nieregularnie.
Równie często spotykane są zmiany nastroju, a dodatkowym czynnikiem wpływającym na ich nasilenie są zmiany sposobu życia występujące w tym okresie . Kolejnym objawem początkowym mogą być fale gorąca, które zazwyczaj pojawia się na dwa, trzy lata przed ustaniem miesiączki. Każdy z tych objawów lub ich zespół może świadczyć, o tym, że wchodzisz w okres menopauzy.
A jeśli nie występują żadne objawy?
Jeśli nie zauważyłaś u siebie żadnych objawów to z pewnością wystąpiły inne, których nie łączyłaś z przekwitaniem. Najprawdopodobniej te lub inne objawy występują u ciebie w tym samym wieku co u twojej matki czy starszej siostry -zapytaj kiedy one przestały miesiączkować.
Jeżeli palisz, to możesz wejść w okres menopauzy wcześniej niż sie spodziewasz, ponieważ papierosy przyśpieszają proces starzenia się. Powszechnie menopauza występuje u kobiet w wieku 45-50 lat. Jednak w każdym kraju określony jest tzw. średni wiek dla tego okresu. Minimalne różnice są przyjmowane jako fizjologia.
Prawdopodobnie istnieje związek pomiędzy czasem wystąpienia pierwszej i ostatniej miesiączki w życiu. Jeśli pierwsza miesiączka wystąpiła wcześnie, to może to wskazywać , ze ostatnia pojawi się raczej później aniżeli wcześniej. Dla tej teorii nie ma pewnego naukowego potwierdzenia.
Ostatnią miesiączkę w życiu kobiety określa się mianem menopauzy. Wszystko inne to albo premenopauza (zjawiska wokół ostatniej miesiączki), albo postmenopauza (początkowy okres po menopauzie). Okres kilku lat przed menopauzą i po niej nazywa się klimakterium.
Na ogół menopauzą następuje w 5., a często nawet w 6. dziesięcioleciu życia kobiety.
Przed ostatecznym zanikiem miesiączki przez kilka lat w organizmie kobiety zachodzą olbrzymie zmiany hormonalne. Jajniki wydzielają coraz mniej estrogenu i gestagenu. To całkowite przestawianie gospodarki hormonalnej bardzo często przebiega z towarzyszeniem dość nieprzyjemnych zjawisk ubocznych, takich jak:
- Nieregularne miesiączki: cykl skrócony lub wydłużony, krwawienia są słabsze lub silniejsze niż zwykle.
- Uderzenia gorąca, poty.
- Wahania nastroju, bezsenność, stany lękowe, depresje.
- Uczucie napięcia sutków.
- Zaburzenia krążenia: zaburzenia przepływu żylnego, skurcze w nogach.
- Kłopoty z kośćmi i chrząstkami (niedobór wapnia), nadwerężenia więzadeł, zmniejszenie ruchomości stawów.
- Łamliwość paznokci, wysychanie skóry.
- Zmniejszenie rozciągliwości i wilgotności pochwy.
Zmiany w gospodarce hormonalnej mogą jednak pociągnąć za sobą także powstanie mięśniaków macicy. Mięśniaki nieco zmniejszają się po menopauzie. Wzrasta też zachorowalność na raka. Aby umożliwić odpowiednio wczesne rozpoczęcie ewentualnej terapii, należy w tym okresie regularnie zgłaszać się do ginekologa na szczegółowe badania (rozmaz, USG z sondą pochwową).
Oprócz fizjologicznych dolegliwości okresu przekwitania powstają też psychiczne, np.
- lęk przed starością,
- samotnością,
- trudności z pogodzeniem się z nową rolą społeczna,
- zmniejszenie poczucia własnej wartości („nie jestem już pełnowartościową kobietą”) i inne.
Mimo to jest wiele kobiet,które odczuwają radość, że odpadła im comiesięczna niedyspozycja. Czują się wtedy prawdziwie wolne i czerpią o wiele większą przyjemność ze swego życia seksualnego niż dotąd.
Obniżenie pochwy
Przyczyną obniżenia może być wrodzona słabość więzadeł, naderwanie kl mięśniowej i łącznej – w wyniku odbytych porodów – a także związane klem zwiotczenie tkanki łącznej czy mięśni.
Zapobieganie
Ćwiczenie dna miednicy (podobne do gimnastyki w okresie po porodzie). Opis ćwiczenia: rytmiczne kurczenie i rozluźnianie dna miednicy oraz ni pochwy (tak jak np. gdy powstrzymujemy się przed oddaniem stolca). W celu wzmocnienia mięśni można też wykonywać specjalne ćwiczenia jogi.
Objawy:
Ucisk w podbrzuszu, ciągłe parcie na mocz, bóle krzyża, bolesność stosunków płciowych, niekiedy także trudności z trzymaniem stolca.
Leczenie
Bardzo często po zdiagnozowaniu obniżenia pochwy ginekolodzy proponują radykalne zabiegi operacyjne, aż do pełnego usunięcia macicy i przydatków. W takim przypadku – tak jak zawsze przed wyrażeniem zgody na jakiś radykalny zabieg – pacjentka powinna raczej odwiedzić kilku ginekologów zasięgnąć ich opinii. Istnieje kilka metod leczenia:
Ulgę może przynieść gimnastyka dna miednicy. W niektórych przypadkach jest wskazana także fizykoterapia, podobnie jak gimnastyka – prowadząca do wzmocnienia tkanki mięśniowej.
Ostatnia możliwość to operacja plastyczna (plastyka pochwy). W trakcie tego zabiegu zamocowuje się nieco sztywniej macicę oraz ewentualnie pęcherz moczowy i zwęża pochwę. Może się zdarzyć, że po zabiegu pochwa będzie zbyt wąska i uniemożliwi to odbywanie stosunków płciowych. Usuwanie macicy nie jest bezwzględnie konieczne.
Obniżenie wypadnięcia macicy
Jeśli macica obniży się do tego stopnia, że jej szyjka będzie widoczna w szparze sromowej, oznacza to wypadnięcie macicy. Jednocześnie obniża leż pęcherz moczowy, co powoduje u kobiety trudności w trzymaniu moczu
Objawy
Przy kaszlu, kichaniu, śmiechu, czy w czasie biegania, dochodzi do popuszczania moczu. Ponieważ wskutek opuszczenia się pęcherza moczowego nie daje się go całkowicie opróżnić, może dojść do stanu zapalnego. Kobieta odczuwa wtedy bezustanne parcie na mocz, przy czym za każdym razem wydala zaledwie kilka kropel, czemu towarzyszy silne pieczenie. Może też się pojawić gorączka.
Leczenie
Pewną ulgę mogą przynieść kobiecie krążki podtrzymujące, które musi dobrać ginekolog. Krążek taki kobieta usuwa na noc i ponownie zakłada rano.
Jeśli niezbędna jest operacja, to – podobnie jak w przypadku obniżenia pochwy – polega ona na plastyce pochwy, tu z jednoczesnym usunięciem macicy lub tylko z amputacją szyjki macicy.