Z historii okularów
Historia okularów
Nie każdy z nas wie, że historia okularów, z których do dzisiaj korzystamy, aby korygować wady wzroku, liczy ponad 700 lat.
W tym czasie pierwotny wynalazek – „urządzenie” do korygowania wad wzroku – wielokrotnie ulepszano i poprawiano. Najpierw zadbano o poprawę wzroku dalekowidzów, szkła dla krótkowidzów pojawiły się znacznie później.
Początki okularów
Nie wiadomo dokładnie, kto jest twórcą okularów i komu tak naprawdę je zawdzięczamy. W Chinach okularów używano ponoć już w X wieku, w Europie zaś pojawiły się pod koniec wieku XIII w Toskanii. Za ich wynalazcę uchodzi pochodzący z Pizy mnich Alessandro de Spina, który około 1285 r. oprawił i połączył ze sobą dwa kawałki oszlifowanego górskiego kryształu.
Pierwsze okulary miały wypukłe soczewki i były przeznaczone dla dalekowidzów. Na początku XV w. pojawiły się soczewki wklęsłe dla krótkowidzów. Okularów używali wówczas ludzie zamożni i wykształceni, tacy jak uczeni czy lekarze, a także – co również nie powinno dziwić – zakonnicy, którzy większość czasu spędzali na przepisywaniu ksiąg. Jeden z takich mnichów w roku 1352 uwieczniony został na fresku kościoła św. Mikołaja w Treviso Tommas da Modena – to najstarszy zachowany wizerunek okularów.
Przyczyny wzrostu popytu na okulary
Wynalezienie druku w drugiej połowie XV wieku i rozpowszechnienie się książek spowodowały wzrost popytu na okulary. Powstawały nowe modele z oprawkami rogowymi, skórzanymi, metalowymi, drewnianymi.
Do XVIII wieku okulary nie miały zauszników – mocowano je na nosie lub trzymano przed oczami.
Pierwsze okulary ze sztywnymi zausznikami skonstruował londyński optyk Edward Scarlett w 1727 r.
Inny Brytyjczyk, James Ayscough, udoskonalił ten wynalazek, wprowadzając 25 lat później zauszniki składane. Autorami kolejnych ważnych wynalazków byli: Benjamin Franklin, który pod koniec XVIII wieku wynalazł szkła dwuogniskowe dla osób z obiema wadami, angielski astronom George Airy, który kilkadziesiąt lat później zaprojektował szkła cylindryczne dla astygmatyków, czy amerykański chemik Edwin H. Land, któremu zawdzięczamy filtr polaryzacyjny, stosowany potem m.in. w okularach słonecznych.
