Indonezja – kraj tysiąca wysp

Indonezja – kraj tysiąca wysp

Położenie: Indonezja leży w Azji Południowo-Wschodniej na Półwyspie Malajskim i w zachodniej części Nowej Gwinei, obejmujące ponad 3 tysiące wysp. Największe z  nich: Borneo, Nowa Gwinea, Jawa, Sumatra, Celebes i Timor Wschodni, który został włączony w roku 1976 na prawach prowincji
Powierzchnia: 1 904 443 km2
Stolica: Dżakarta
Główne miasta: Surabaya, Medan, Bandung, Semerang, Palembang, Ujung Pandang

Warunki naturalne

Obszar Indonezji to 13 600 wysp, a większość z nich przecinają łańcuchy górskie. Wzdłuż wybrzeży ciągną się niziny powstałe w wyniku osadów naniesionych przez wody rzek, głównie rozległe na Borneo i Sumatrze. Wyspy tworzą pomost lądowy między Azją i Australią, ciągnący się na długości 5100 km od Sumatry na zachodzie do Irianu Zachodniego na wschodzie. Rozrzucone są na morzach zwrotnikowych na przestrzeni około 8 000 000 km2. Góry i płaskowyże obejmują prawie 50 % powierzchni Indonezji, znajdują się tu liczne czynne wulkany; aż 1/3 wulkanów na całym świecie (szczególnie na Jawie i Sumatrze). Najgroźniejszy z nich Krakatau położony jest w Cieśninie Sundajskiej pomiędzy Sumatrą a Jawą. Najgęściej zaludnione wyspy to Jawa, Bali i Madura. Główne rzeki Indonezji to Mahakam, Musi, Kapuas, Kahayan i Barito.

Klimat

Klimat Indonezji jest równikowy bardzo wilgotny, wpływa na niego równikowa cyrkulacja monsunowa. Temperatura powietrza waha się od 25-27°C, a wilgotność powietrza od 80-90%. W większej części kraju roczna suma opadów mieści się pomiędzy 2000 mm a 3000 mm, w górach natomiast ponad 4000 mm. Od grudnia do lutego wieją silne wiatry monsunowe południowo-zachodnie, a od czerwca do sierpnia południowo-wschodnie. Góry Irianu Zachodniego są jedynym terenem zalegania wiecznego śniegu. Na wyspach indonezyjskich występują liczne jeziora kraterowe, z których największym jest Toba.

[tube]http://www.youtube.com/watch?v=XI4ZauZ3nZw[/tube]

Fauna i flora

Większa część kraju, bo około 60 % to bujne lasy równikowe. Na nizinnych obszarach Sumatry, Borneo oraz Nowej Gwinei dominują lasy równikowe z cennymi gatunkami drzew, takimi jak drzewa sandałowe, hebanowe czy kamforowe. Na wybrzeżach znajdują się lasy namorzynowe albo rozciągają się płaskie bagniska. Najpowszechniejszym drzewem jest bambus oraz wysoka trawa alang alang, pospolita na stepach i sawannach. Spośród 30 tys. gatunków roślin rosnących w Indonezji aż 4 tysiące to drzewa. Część wysp jest otoczona rafami koralowymi. Szacuje się, że 16 % występujących na Ziemi ptaków żyje właśnie w Indonezji, 370 stanowią gatunki lokalne. Tak samo jest ze zwierzętami, z 500 gatunków 100 żyje tylko na archipelagu, np. waran, który jest największą jaszczurką świata. Przez obszar Indonezji biegnie granica krain zoogeograficznych, australijskiej i indomalajskiej, nazywaną linią Wallace’a.

Historia

Archipelag Malajski jest jednym z najstarszych zamieszkanych przez człowieka terenów Ziemi. Przodkowie dzisiejszych Indonezyjczyków dotarli na wyspy z Azji pomiędzy 3000 a 1000 rokiem przed naszą erą. Przez stulecia docierali tutaj kupcy hinduscy i przesiedleńcy z Indii, którzy przynieśli swoją cywilizację i religię. Był to czas formowania się pierwszych państw, m.in. potężnego królestwa sumatrzańskiego Śriwidżaja. W końcu XIII w. powstało na Jawie państwo Majapahit, które wchłonęło Sriwidżaję, a w XIV wieku, w czasie największego rozkwitu, rozciągnęło swoje panowanie na cały teren dzisiejszej Indonezji. Wraz z ekspansją islamu w tym wieku nastąpił upadek państwa jawajskiego i zaczęła rozprzestrzeniać się kultura oraz język arabski.

W XVI w. do brzegów wysp indonezyjskich zaczęli przybijać kolonizatorzy europejscy; w 1511 r. portugalski admirał Alfonso d’Albuquerque podbił Malakkę i zajął Moluki, czyli Wyspy Korzenne, dziesięć lat później przybyli Hiszpanie, a w roku 1596 Holendrzy. Indonezja stała się miejscem ekspansji holenderskiej przez ponad 300 lat. W 1602 r. powstała holenderska Kompania Wschodnioindyjska z siedzibą w Batawii. W roku 1608 jej flota zmusiła Portugalczyków do wycofania się z tego regionu, opanowując Moluki, Jawę i Sumatrę. W roku 1811 ziemie te zajęła Wielka Brytania, ale na mocy ustaleń kongresu wiedeńskiego zwróciła je Holandii. W roku 1824 Holandia przejęła kontrolę nad pozostałymi ziemiami indonezyjskimi.

Od XIX wieku przeciw kolonizatorom wybuchały powstania narodowe, a od początków XX w. rozwijał się silny ruch narodowowyzwoleńczy. W latach II wojny światowej (1942-1945) kraj znalazł się pod okupacją Japonii. Jednym z administratorów był Sukarno. W sierpniu 1945 roku proklamowano niepodległą Republikę Indonezyjską. Holandia uznała ten akt rok później. W roku 1949 utworzono Stany Zjednoczone Indonezji, pozostające w unii personalnej z Holandią, które rok później przekształcono w Republikę Indonezyjską. Do roku 1963 kolonią Holandii pozostawała jedynie zachodnia część Nowej Gwinei. Rządy Sukarno to okres korupcji, kłopotów gospodarczych i konfliktu z Malezją. W roku 1965 władzę przejął generał Suharto, formalnie wybrany na prezydenta trzy lata później. W roku 1974 doszło w Dżakarcie do demonstracji antyrządowych, w wyniku czego ograniczono swobody demokratyczne, a kolejne wielkie rozruchy w 1991 roku brutalnie stłumiono siłą.

Kultura i sztuka

Sztuka i literatura Indonezji to połączenie wielu kultur i tradycji: chińskiej, muzułmańskiej, indyjskiej i kultury rodzimej. Głównymi ośrodkami były Jawa, Sumatra, Celebes oraz Bali. W VIII-X wieku powstały na Jawie liczne świątynie nazwane candi, będące jednocześnie miejscami pochówku zmarłych. Od XV w. wzrastają wpływy muzułmańskie. Doskonale rozwija się rzemiosło artystyczne, zwłaszcza tkactwo, wyroby ze srebra i złota i bambusa. W muzyce indonezyjskiej, przede wszystkim na Jawie i Bali, charakterystyczne są zespoły ludowe zwane gamelan, które składają się z kilkudziesięciu wykonawców grających zazwyczaj na instrumentach perkusyjnych i dętych. Literatura w dzisiejszym języku indonezyjskim rozwijała się od XV w., na początku w formie przekazów ustnych, a potem od XVI do XIX wieku jako literatura pisana w alfabecie arabskim. Oprócz poezji były to hikajaty, czyli zbiory opowiadań o rodach królewskich. Współcześnie dominuje w prozie tematyka obyczajowa. Najbardziej uznani autorzy to prozaicy starszego pokolenia Mokhtar Lubis oraz Toha Mohtar.

Atrakcyjne miejsca

Główna atrakcja kraju to dziewicza przyroda, chroniona między innymi w parkach narodowych na wyspie Komodo między Sumbawą i Flores oraz Ujing Kulu na Jawie. Pośród licznych wulkanów można zobaczyć wygasły Keli Muru na Flores o trzech owalnych kraterach wypełnionych taflami jezior w trzech kolorach: czarnym, turkusowym i oliwkowozielonym. Najprawdopodobniej jest to efektem rozpuszczenia w każdym z jezior innych minerałów.

[tube]http://www.youtube.com/watch?v=__Y9yayLzeA[/tube]