Zakazane miasto
Zakazane miasto
Zakazane Miasto od świata zewnętrznego oddzielone jest potężnym murem, wysokim na 10 metrów, a także szeroką, 50 metrową fosą. Leży ono w centrum Pekinu, jednego z najludniejszych miast świata, a mimo to przez 500 lat było niedostępne dla zwykłych ludzi, którym nie wolno było nawet zbliżyć się do jego murów.
Wydarzenia rozgrywające się w pilnie strzeżonym cesarskim mieście miały nieoceniony wpływ na losy ogromnego państwa, kontynentu, a także – o czym nie wolno zapominać – całego świata. Przez pięć wieków mieszkało tu bowiem 24 „synów niebios”, władców chińskiego imperium, dominującego przez tysiąclecia na Dalekim Wschodzie.
Największy zespół pałacowy świata to symbol dawnej potęgi i bogactwa cesarskich Chin. Zajmuje ogromny prostokątny obszar o wymiarach 961 na 753 metry. Jest gęsto zabudowany, bo potrzeby wielotysięcznego dworu były ogromne. Są tu też wspaniałe ogrody, świątynie, kuchnie, harem. Wszystko po to, by spełnić każdą zachciankę cesarza. W całym Zakazanym Mieście – według legendy – jest 9999 pomieszczeń, a tak naprawdę doliczono się 8886.
Plan Zakazanego Miasta
Zamknięte „miasto w mieście”, wciągnięte na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO, dziś jest największym chińskim muzeum. Co kryje się za jego murami?
Zakazane Miasto zgodnie z chińską tradycją leży na osi północ-południe. W każdym z narożników otaczającego je muru wybudowano kryte wielopiętrowym dachem wieże.
Do wnętrza prowadzą cztery symetrycznie rozmieszczone bramy. Najważniejsza i najokazalsza jest Brama Południowa, zwana także Bramą Pięciu Feniksów. Od niej rozpoczyna się turystyczny szlak zwiedzania Zakazanego Miasta. Dzieli się ono na dwie zasadnicze części, południową i północną, czyli tzw. Dziedziniec Wewnętrzny.
W części południowej znajdują się najbardziej okazałe budynki – przepiękna Brama Najwyższej Harmonii i pawilon o tej samej nazwie, największy w całym zespole. Tu odbywały się najważniejsze ceremonie – koronacje, nadawanie najwyższych stopni wojskowych. Cesarz tu przyjmował oficjalnych gości, a na wielkim dziedzińcu przed budynkiem odbywały się parady wojskowe.
Zmęczony oficjalnymi uroczystościami cesarz odpoczywał w znajdującym się z tyłu pawilonie Harmonii Środkowej. Wraz ze swymi gośćmi i dworem zaś ucztował w pawilonie Zachowanej Harmonii.
Tuż za nim znajduje się niewielka brama, przez którą mógł dyskretnie wymknąć się do północnej części rezydencji, w której znajdują się jego prywatne apartamenty, a także pałacyki cesarzowej i licznych cesarskich faworyt. Zmęczony cesarz mógł odpocząć wśród zieleni, na północnym krańcu rezydencji znajduje się starannie utrzymany ogród. Niedaleko pracowały nieustannie kuchnie, gotowe do spełnienia każdej cesarskiej zachcianki.
A. Brama Południkowa
B. Brama Boskiej Mocy
C. Zachodnia Brama Chwały
D. Wschodnia Brama Chwały
E. Boczne wieże
F. Brama Najwyższej Harmonii
G. Pawilon Najwyższej Harmonii H. Pawilon Waleczności
J. Pawilon Literackiej Chwały
K. Kuchnie południowe
L. Pałac Niebiańskiej Czystości
M. Ogród cesarski
N. Pawilon Kształtowania Charakteru
O. Pałac Spokojnej Długowieczności
Niektóre z pekińskich restauracji do dziś serwują dania według przepisów pochodzących z pałacowej kuchni. Po upadku cesarstwa najlepsi kucharze zaczęli pracować na własny rachunek w miejskich restauracjach i gotowali według najlepszych, sprawdzonych na dworze przepisów.
Niesamowity pałac
Plan architektoniczny cesarskiej siedziby miał magiczne znaczenie. W całym Pekinie obowiązywał zakaz wznoszenia budynków wyższych niż te w Zakazanym Mieście, nikt nie mógł przecież stać wyżej niż „syn niebios”.
Dlatego w stolicy brakuje strzelistych buddyjskich świątyń, tak charakterystycznych dla innych regionów Chin. Budynki (szczególnie w części reprezentacyjne) rozmieszczono symetrycznie – miało to sprzyjać zachowaniu spokoju i równowagi. Główna bramę umieszczono na południu. Jak wierzą Chińczycy, z tego kierunku napływa dająca siłę energii yang, natomiast przed bramą północną (Bramą Mocy Nadprzyrodzonej) usypano sztuczny pagórek, by powstrzymać złe „fluidy”.
Kolory też mają tu swoją wymowę. Czerwień (murów i kolumn) to według Chińczyków kolor zapewniający szczęście, a rzucająca się w oczy żółć dachów pokrytych glazurowaną dachówką to kolor zastrzeżony wyłącznie dla rezydencji cesarskich. Tylko jeden z budynków ma dach w innym kolorze. Cesarską bibliotekę pokryto czarną dachówką, co miało chronić ją przed pożarem, bo czerń kojarzona jest w Chinach z wodą.
Kolekcje gromadzone przez cesarzy
Cesarze przez stulecia zgromadzili wspaniałą kolekcję dzieł sztuki, niektóre z nich liczą sobie nawet kilka tysięcy lat. Sprzyjało temu chińskie umiłowanie przeszłości i tradycji. W efekcie w dawnym pałacu cesarskim, obecnie oficjalnie nazywanym Muzeum Pałacowym, znajduje się ponad milion eksponatów! Brakuje miejsca, by pokazać większość z nich, dlatego buduje się podziemne sale wystawowe.
Cesarze zbierali porcelanę, przedmioty z brązu, laki i kości słoniowej. Przysyłano je w darze z każdego zakątka Chin. Posiadali też dzieła tradycyjnego chińskiego malarstwa i kaligrafii. Mieli jedną wspólną cechę: bardzo lubili przedmioty zawierające różne urządzenia, a szczególny zachwyt wywoływały mechaniczne ozdobne zegary. Znający tę słabość europejscy kupcy i ambasadorowie bardzo często dawali je więc w prezencie, by zdobyć przychylność władcy.
W latach trzydziestych, obawiając się wojny z Japonią, część najcenniejszych zbiorów ukryto w środkowych Chinach. W 1949 roku wywieziono je na Tajwan. Na tej wyspie schronił się obalony rząd Czang-Kai-szeka, który nie uznawał komunistycznych Chin. Dziś eksponaty pokazuje muzeum w Tajpej.
[tube]http://www.youtube.com/watch?v=2NeIy-r8Ank[/tube]
